17 lat z kolegą Hortonem
: 06 lip 2015, 09:00
Witam,
Chciałbym podzielić się z Wami moją bezpośrednią znajomością z kolegą Hortonem.
Poznaliśmy się gdy miałem 26 lat. Zaczął mnie odwiedzać z reguły dwa razy w roku przez okres około 1,5 miesiąca z częstotliwością co 2-3 dni. Wtedy to były poranki. Oczywiście nie znałem jeszcze jego imienia. Po którejś kolejnej wizycie zacząłem zastanawiać się dlaczego mnie odwiedza i dlaczego dziś a nie wczoraj. Robiłem skrupulatne zapiski, co robiłem, co jadłem, co piłem aby znaleźć przyczynę. Nic sensownego nie mogłem wywnioskować ( dziś już wiem, że nie miałem szans). Tak minął pierwszy rzut spotkań. Przy kolejnym udałem się do lekarza neurologa. Niestety nie odgadł imienia mojego kolegi. Zrobiłem wszystkie możliwe badania, łącznie z rezonansem angio ( wtedy to była nowość) i nic nie wyszło. Diagnoza - imię Migrena.
Po ok. dwóch latach udałem się do neurologa specjalisty od bólów głowy. Po krótkiej rozmowie od razu padło imię - Horton. Wróciłem do domu i od razu do internetu i wyszukiwarki Altavista ( nie było jeszcze Googla). Po przeczytaniu kilku artykułów (głównie w języku angielskim) z jednej strony przeraziłem się czytając o "bólu samobójców" z drugiej strony ulżyło mi, że można z tym żyć i nie jest to oznaką żadnych poważnych chorób. Ufff. Aby do 40-stki, kiedy to bóle z reguły ustają - tak pisali.
Zacząłem chodzić do lekarza, przyjmowałem leki (nie pamiętam jakie) ale nic nie pomagało. Dałem sobie spokój. Od dawna nie przyjmuję żadnych leków. Nauczyłem się z kolegą jakoś żyć, choć przez ten okres czasu parę sprzętów domowych ucierpiało.
Na początku odwiedzał mnie regularnie wiosna, jesień. Później były okresy gdy zapominał o mnie nawet przez okres nawet 2-3 lat. Ostatnio, a mam 43 lata, odwiedza mnie średnio raz do roku, przez ok. miesiąc co 2 dni wieczorami.
Podczas jego wizyt muszę być sam, w zaciemnionym pomieszczeniu, lub jeżeli jest to wieczór lub noc to najlepiej na dworze. Chodzę, nie mogę usiedzieć w miejscu. Leję na głowę zimną wodę lub przykładam zimne kompresy i oczywiście krzyczę. Następnego dnia czuję się jak po bitwie.
Cały czas man nadzieję, że w końcu pożegnamy się na dobre i z tą nadzieją rozpoczynam swoją walkę z kolejną wizytą kolegi Hortona.
Pozdrowienia dla wszystkich, którzy poznali go osobiście.
Trzymajcie się
Michał
Chciałbym podzielić się z Wami moją bezpośrednią znajomością z kolegą Hortonem.
Poznaliśmy się gdy miałem 26 lat. Zaczął mnie odwiedzać z reguły dwa razy w roku przez okres około 1,5 miesiąca z częstotliwością co 2-3 dni. Wtedy to były poranki. Oczywiście nie znałem jeszcze jego imienia. Po którejś kolejnej wizycie zacząłem zastanawiać się dlaczego mnie odwiedza i dlaczego dziś a nie wczoraj. Robiłem skrupulatne zapiski, co robiłem, co jadłem, co piłem aby znaleźć przyczynę. Nic sensownego nie mogłem wywnioskować ( dziś już wiem, że nie miałem szans). Tak minął pierwszy rzut spotkań. Przy kolejnym udałem się do lekarza neurologa. Niestety nie odgadł imienia mojego kolegi. Zrobiłem wszystkie możliwe badania, łącznie z rezonansem angio ( wtedy to była nowość) i nic nie wyszło. Diagnoza - imię Migrena.
Po ok. dwóch latach udałem się do neurologa specjalisty od bólów głowy. Po krótkiej rozmowie od razu padło imię - Horton. Wróciłem do domu i od razu do internetu i wyszukiwarki Altavista ( nie było jeszcze Googla). Po przeczytaniu kilku artykułów (głównie w języku angielskim) z jednej strony przeraziłem się czytając o "bólu samobójców" z drugiej strony ulżyło mi, że można z tym żyć i nie jest to oznaką żadnych poważnych chorób. Ufff. Aby do 40-stki, kiedy to bóle z reguły ustają - tak pisali.
Zacząłem chodzić do lekarza, przyjmowałem leki (nie pamiętam jakie) ale nic nie pomagało. Dałem sobie spokój. Od dawna nie przyjmuję żadnych leków. Nauczyłem się z kolegą jakoś żyć, choć przez ten okres czasu parę sprzętów domowych ucierpiało.
Na początku odwiedzał mnie regularnie wiosna, jesień. Później były okresy gdy zapominał o mnie nawet przez okres nawet 2-3 lat. Ostatnio, a mam 43 lata, odwiedza mnie średnio raz do roku, przez ok. miesiąc co 2 dni wieczorami.
Podczas jego wizyt muszę być sam, w zaciemnionym pomieszczeniu, lub jeżeli jest to wieczór lub noc to najlepiej na dworze. Chodzę, nie mogę usiedzieć w miejscu. Leję na głowę zimną wodę lub przykładam zimne kompresy i oczywiście krzyczę. Następnego dnia czuję się jak po bitwie.
Cały czas man nadzieję, że w końcu pożegnamy się na dobre i z tą nadzieją rozpoczynam swoją walkę z kolejną wizytą kolegi Hortona.
Pozdrowienia dla wszystkich, którzy poznali go osobiście.
Trzymajcie się
Michał
bo kazdy znas
trzeba przyznać, że miałes kolego szczeście trafiając na kompetnetnego neurologa, oby takich więcje także na pomorzu... Tak czy inaczej w domowej apteczce mam kilka zastrzyków z naszym ulubionym środkiem. Tak więc jesli była by potrzeba to oczywiście odstapię.